Van vissershuisje in Oudeschild naar woonboerderij in Italië
Texpats Na bijna tien jaar in Oudeschild gewoond te hebben, verhuisden Frans Scherpenisse (58) en Ingrid Scherpenisse-Jansens (53) in 2009 naar Italië om daar een bed and breakfast te beginnen. De geboren Rotterdammers zouden aanvankelijk naar Andalusië in Spanje verhuizen, maar vonden daar niet wat ze zochten. Twintig huisbezichtigingen in Italië later vestigde het stel zich naar tevredenheid in een voormalige boerderij in de regio Le Marche.Frans en Ingrid werden allebei geboren in Rotterdam, waar ze in 1983 gingen samenwonen. Na wat omzwervingen via Brabant kwam het stel begin 2000 op Texel terecht, waar Ingrid als teamleider op de afdeling publiekszaken op het gemeentehuis werkte en Frans als verpleegkundige bij Verpleeghuis Texel (later bij de GGZ in Den Helder). Texel bleek echter niet het eindstation. “We wilden altijd al emigreren, maar waarheen wisten we niet. Wel dat we iets kleins wilden waar we persoonlijk contact met gasten zouden hebben”, laat het stel weten. Er kwam echter op het gebied van wonen en werk telkens iets nieuws op het pad van Frans en Ingrid, waardoor de ideeën in de ijskast verdwenen. In 2004 kreeg Ingrid slecht nieuws: ze werd gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. “Nadat ik was genezen, traden de plannen weer naar de voorgrond: Waarom zouden we wachten terwijl we dit al zo lang wilden? Misschien zou het er nooit meer van komen en zouden het dromen blijven. Dat wilden we niet.”
Op slag verliefd
Aanvankelijk was het plan dat het stel naar Andalusië in Spanje zou verhuizen. “Maar omdat we daar niet konden vinden wat we zochten, zijn we verder gaan kijken. Iemand wees ons op de regio Le Marche in Italië. We hadden er nog nooit van gehoord, maar het klonk goed. In onze zomervakantie zijn we drie weken rond gaan kijken. We waren op slag verliefd. Op het mooie landschap, de vriendelijke mensen en het heerlijke eten, maar vooral op het nog authentieke in deze regio. Het toerisme is hier nog niet zo ontwikkeld en dat merk je. Het is hier nog rustig op de wegen, de mensen zijn hier nog oprecht blij met je en nieuwsgierig naar je, je wordt niet automatisch in het Duits of Engels aangesproken in de restaurants en de prijzen zijn hier heel schappelijk.”
Het twintigste huis
De regio was goedgekeurd en de zoektocht naar een geschikte woning kon beginnen. “We hebben eerst gekeken waar in de regio we het liefst zouden willen wonen. Het hart van Le Marche vonden we het mooist. Het is de beste uitvalsbasis om de hele regio en zelfs Umbrië te bekijken en je kan naar de zee en naar de bergen.” Na een lange zoektocht kwamen Frans en Ingrid bij het twintigste huis aan voor een bezichtiging. Ze troffen een bewoonbare boerderij aan, met op de begane grond stallen en een vrijstaande studio. “Er werd vroeger altijd op de eerste verdieping van de boerderij gewoond, boven de stallen. De warmte van het vee verwarmde de vloer van het woonhuis een beetje”, vertelt Ingrid. Van de stallen maakten de nieuwe ondernemers drie ruime gastenkamers met elk een eigen badkamer. De vrijstaande voormalige schuur was al in gebruik als vakantieverblijf en werd door het stel gemoderniseerd en tot een vakantiestudio verbouwd. Bed & Breakfast Casa dei Colli was geboren.
Druk maar gezellig
Het drukke seizoen loopt bij Casa dei Colli van half april tot half oktober. In het hoogseizoen houden Frans en Ingrid zich dagelijks bezig met het organiseren van het ontbijt, wassen, schoonmaken, het onderhouden van de tuin en het op weg helpen van gasten. Voor de gasten verzorgt het stel rondleidingen bij een olijfolieproducent, wijnproeverijen en pastaworkshops en soms organiseren ze pizza-avonden. Naast deze werkzaamheden geeft Frans workshops fotografie en maakt hij trouwreportages in Italië en in Nederland. Ingrid begeleidt af en toe gasten die een huis zoeken of die een huis willen verbouwen. “Ik vertaal voor ze en ga dan vaak mee naar de makelaar, de aannemer of ik help ze bij de zoektocht en aankoop. Alles bij elkaar hebben we vaak erg drukke maar gezellige dagen.”
Zelf op vakantie
Na het hoogseizoen in Le Marche kunnen Frans en
Ingrid zelf op vakantie. “We gaan dan een dag of tien weg. De bestemming varieert van Italië tot Spanje en Portugal. Soms gaan we in maart een weekje naar Nederland. Een paar dagen Rotterdam en omgeving en een paar dagen Texel. Hopelijk lukt het begin volgend jaar weer, want het is altijd heerlijk om daar te zijn en goede vrienden te bezoeken.” Familie en vrienden van Frans en Ingrid komen op hun beurt ook regelmatig naar Italië. “We zagen elkaar in Nederland misschien vaker, maar als ze ons hier bezoeken, is het contact veel intensiever omdat we elkaar langer zien.”
Tussen de kottervissers
In Oudeschild woonden Frans en Ingrid in de De Ruyterstraat. “Heerlijk tussen de kottervissers in”, aldus Ingrid. “Regelmatig stond er iemand met een zak garnalen of sliptongetjes voor de deur.” Wat het stel fijn vond aan Oudeschild, was het wonen aan zee. “De zilte lucht kwam zo je slaapkamerraam binnen. Dat missen we nog weleens, net als de lange wandelingen door de duinen en over het strand met onze hond en het wandelen rond de haven.” Wat het stel ook mist, is het verenigingsleven. “Frans mist de eilandcompetitie van het volleybal en we vonden beiden de racketavond van Deuce erg leuk. Hier hebben we de tijd niet om ons aan te sluiten bij een vereniging: het grootste verschil met ons leven in Nederland is dat we nu voor onszelf werken.” Ondanks dat er naast al het werk weinig tijd overblijft, zijn Frans en Ingrid blij met hun emigratie: “Hoe hard werken het vaak ook is, het geeft enorm veel vrijheid. En wat wij erg fijn vinden, zijn de langere zomers hier. We kunnen veel buiten zijn.”
Respect en relaxed
Een ander groot verschil tussen Italië en Nederland vindt het stel de cultuur. “Over het algemeen is er hier meer respect voor elkaar. De mensen zijn behulpzaam, betrokken en geduldig en maken zich niet zo snel druk. Als iemand in het verkeer een ander wil begroeten en op een plek blijft stilstaan waar het eigenlijk niet mag, dan wacht degene die erachter rijdt eventjes geduldig. Ze zullen niet hun claxon gebruiken of geïrriteerd reageren. Ook in de winkels moet je geduld hebben. Er wordt rustig met degene die voor je aan de beurt is een gesprek aangeknoopt. Maar, als je eenmaal aan de beurt bent, wordt ook voor jou alle tijd genomen. In Nederland wordt er snel geïrriteerd gereageerd. Iedereen heeft er altijd haast.”
Zeg nooit nooit
Toen Frans en Ingrid nog in Brabant woonden, waren ze van plan daar nooit meer weg te gaan. “Niet veel later verhuisden we naar Texel”, vertelt Ingrid. “Ook daar hebben we erg fijn gewoond, maar ook daar vandaan zijn we weer verhuisd. We zeggen daarom niet dat we nooit meer weggaan uit Italië en hier samen oud zullen worden. Dat laatste willen we uiteraard graag, maar waar, dat kunnen we niet met zekerheid zeggen.”
