10 vragen aan... Remco Vollema
10 vragen aan In een vorig interview vertelde Wouter Lap dat hij zijn goede vriend Remco Vollema graag in deze rubriek terugziet. Wouter: “Remco weet dit zelf nog niet”, lacht Wouter, “maar hij zit bij mij in de feestcommissie, dus dan kun je wel tegen een verrassing.”Meer over Remco Vollema
Remco Vollema (30) is geboren in een klein dorp in Friesland. Hij woont samen met Tamara Zijm (28) in Den Hoorn en heeft een dochter van anderhalf jaar: Milou. Acht jaar geleden kwam hij voor het eerst naar Texel voor een zomerbaan bij De Krim. Hij was meteen verkocht.
Zorgboerderij Novalishoeve
Remco is pedagogisch medewerker en sociaal bewegingsagoog bij Novalishoeve. “De begeleiding die ik bied, is voornamelijk gericht op de psychische problematiek die mijn cliënten hebben. Sommige hebben net een psychose gehad of zitten daar nog in. Je probeert ze weer op de rit te krijgen, zodat ze weer zelfstandig de maatschappij in kunnen.”
Een kille start
“Mijn moeder was alcoholist toen ik opgroeide. Daardoor was ik vroeg volwassen voor mijn leeftijd. Mijn broer, zus en ik hebben een kille jeugd gehad. Om aan deze kilte te ontsnappen, leefde ik jarenlang in een soort sluimerstand, ik was totaal afwezig. Maar de positieve kant is dat ik deze periode achter me heb kunnen laten. Dat maakt mij in mijn werk niet alleen therapeut, maar ook ervaringsdeskundige. Maar ik deel mijn verhaal alleen als het een meerwaarde heeft voor de cliënt.”
Belangrijk keerpunt?
Acht jaar geleden kwam Remco voor het eerst op Texel. “Het ging in die tijd niet goed met mij. Ik wist dat ik me moest loskoppelen van mijn thuissituatie om verder te kunnen met mijn leven. Dat lukte alleen als ik letterlijk afstand nam. En omdat mijn broer een goeie tijd op Texel had gehad, ging ik daar ook heen. Ik kon als zomerbaantje terecht op De Krim. De frisse eilandwind deed me goed. Er waren zelfs dagen dat ik níet aan thuis dacht. Totdat mijn moeder overleed. Dat was een enorme klap. Haar dood was geen verrassing, maar ik wilde destijds niet zien dat haar einde naderde. In een van onze laatste gesprekken beloofde ik haar dat ik in pak naar haar begrafenis zou komen. Aan die belofte heb ik me gehouden. Van mijn eerste salaris kocht ik een krijtstreeppak, speciaal op maat gemaakt. Het kostte een klap geld, maar dat had ik ervoor over. Na de begrafenis raakte ik helaas weer in een dal. Mijn vader stuurde me toen terug naar Texel. Hij had gezien dat het eiland me de eerste keer goed had gedaan. In de allerlaatste week van die zomer kwam ik Tamara tegen. Het was laat op de avond en we hadden allebei een drankje op. Ik wist meteen dat zij bijzonder was en dat ik haar nog een keer wilde zien, nuchter. En dus spraken we de zaterdag erop af, op dezelfde plek. Dat voelde als een date, met alle spanning van dien. Daarna zijn we niet meer bij elkaar vandaan geweest. Mijn leven kwam in een stroomversnelling. Ik zou de maandag daarop met een opleiding beginnen. Alleen had ik nog geen stageplaats, wat een vereiste was om te kunnen starten. Tamara’s vader, die doorhad dat het serieus was tussen ons, regelde dat ik bij Novalishoeve terecht kon. En ik mocht bij de familie van Tamara verblijven. Dat was op meerdere fronten bijzonder. Tamara studeerde en woonde in Amsterdam. Dus ik woonde eerder met mijn schoonouders samen dan met mijn vriendin. En ik leerde hoe het gezinsleven ook kon zijn. Zo kil als de start van mijn leven was, zo warm en hartelijk was de doorstart dankzij mijn schoonfamilie.”
Man cave
Opvallend in het interieur is de kleur: veel meubels en accessoires zijn roze (kinderstoel, allerlei speelgoed van de anderhalfjarige, de keukenmachine, kussens, bloempotten). “Ter compensatie heb ik een man cave”, lacht Remco. Dit blijkt een bureau met laptop en wat onduidelijke snoeren. “Doordat ik op mijn werk veel met mensen in contact ben, vind ik het ontspannend om me soms even af te sluiten met een computerspelletje.”
Parttime huisvader
“Ik werk parttime, dat is gebruikelijk in de zorg. De rest van de tijd ben ik thuis met Milou. Ik doe met haar bewust leuke dingen, bijvoorbeeld naar de Hors of op de fiets naar Oudeschild om een visje eten.”
Materialistisch?
“Nee, ik hecht niet zo aan spullen. Ik heb wel een droomauto: Volvo V90. Maar stel dat ik die heb en een week later zou moeten inleveren, dan zou ik daar niet wakker van liggen.”
Favoriete vakantieland?
“Italië! Mijn broer woont in een dorpje bij Milaan met zijn Italiaanse vriendin. Haar familie is ontzettend gastvrij, precies zoals in die reclames van Bertolli: een groot gezin waar je altijd welkom bent en kunt mee-eten. Ge-wel-dig! Alleen heb ik enorme vliegangst. Maar ik laat het mijn leven niet beheersen. Ik vertel mijn cliënten immers ook dat hun angsten irreëel zijn en dat hun leven daar niet onder mag lijden. Op die manier houden zij mij ook scherp.”
Ik word blij van…?
“Een goed gesprek. Vooral als iemand waarvan je het niet verwacht, vertelt wat een ervaring met hem of haar gedaan heeft. Daar kan ik stiekem heel erg van genieten!”
Volgende gast
Remco geeft het stokje door aan zijn ‘schoon’oma: mevrouw Drijver - De Bloois. “Zij is drieënnegentig jaar en heeft veel meegemaakt, waaronder de oorlog op Texel. Ze staat positief in het leven en is nog zo fit als maar zijn kan. Toen Tamara en ik twee maanden geleden verhuisden, heeft zij op een laddertje alle keukenkastjes gesopt. Ze heeft nog nooit in de krant gestaan, behalve toen ze vijfenzestig jaar getrouwd was. En de keer toen ze per ongeluk de duinen in de fik stak, maar vraag dat maar aan haar.”